ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΑΤΙΑ, Η

00:03:15:00
Μακέτα τίτλου επεισοδίου: «Η εκδρομή».

00:03:21:00
Στην τραπεζαρία του σπιτιού των ΣΠΑΝΩΝ στο ΜΕΓΑΛΟΧΩΡΙ της ΛΕΣΒΟΥ, στο «εμείς κι εμείς» αποχαιρετιστήριο δείπνο που παραθέτει η οικογένεια των ΣΠΑΝΩΝ στον ΛΕΩΝΗ και την ΑΔΡΙΑΝΗ. Βράδυ προπαραμονής της αναχώρησης του ΛΕΩΝΗ και της ΑΔΡΙΑΝΗΣ από το ΜΕΓΑΛΟΧΩΡΙ. Στο τραπέζι ο ΛΕΩΝΗΣ (ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΕΡΤΗΣ), η ΑΔΡΙΑΝΗ (ΕΙΡΗΝΗ ΙΓΓΛΕΣΗ), ο δήμαρχος και νονός του ΛΕΩΝΗ και της ΑΔΡΙΑΝΗΣ ΣΠΥΡΟΣ ΣΠΑΝΟΣ (ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΟΥΚΑΚΗΣ), η σύζυγός του ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΠΑΝΟΥ (ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΥ), οι κόρες τους ΑΣΠΑΣΙΑ (ΤΙΤΙΚΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ) και ΛΟΥΛΟΥ (ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ). Μιλούν για το φευγιό του ΛΕΩΝΗ και της ΑΔΡΙΑΝΗΣ, για τη μελαγχολία που νιώθουν και για την αναμονή τους για το επόμενο καλοκαίρι όταν θα ξανάρθουν, για τα παλιά καλά χρόνια, για τους νεκρούς. Η ΛΟΥΛΟΥ αλλάζει κουβέντα και λέει για έναν περίφημο υπνωτιστή, ονόματι ΜΑΛΟΥΚΟ, που έχει έρθει από την ΑΘΗΝΑ και για τα κατορθώματά του. Χτυπάει η πόρτα, η ΣΟΥΛΤΑΝΑ (ΓΙΑΝΝΑ ΜΗΤΡΟΥ) ανοίγει. Είναι ο ΚΥΡΓΙΑΝΝΑΚΗΣ (ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΥΡΙΟΣ). Φέρνει μαζί του τον ΥΠΝΩΤΙΣΤΗ (ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΟΥΜΑΣ). Φοράει ένα σαρίκι και άσπρα γάντια. Η ΛΟΥΛΟΥ του ζητά να κάνει ένα πείραμα-απόδειξη της τέχνης του. Ο ΥΠΝΩΤΙΣΤΗΣ φέρνει την τσάντα με τα σύνεργά του. Βλέπει στη γυάλινη σφαίρα του ότι η ΛΟΥΛΟΥ θα παντρευτεί έναν νέο από το ΠΑΡΙΣΙ και ότι θα κάνει μαζί του δύο παιδιά. Οι φωνές διακόπτουν τον ΥΠΝΩΤΙΣΤΗ. Η ΛΟΥΛΟΥ τραγουδάει, για να ευχαριστήσει τον ΥΠΝΩΤΙΣΤΗ. Ο ΚΥΡΓΙΑΝΝΑΚΗΣ μιλά για τα κατορθώματα του ΥΠΝΩΤΙΣΤΗ και ο τελευταίος περιαυτολογεί. Ξεκινά και ένα δεύτερο εντυπωσιακό πείραμα.

00:20:17:00
Στη σάλα του σπιτιού των ΣΠΑΝΩΝ στο ΜΕΓΑΛΟΧΩΡΙ της ΛΕΣΒΟΥ. Ο ΥΠΝΩΤΙΣΤΗΣ οδηγεί τον ΚΥΡΓΙΑΝΝΑΚΗ στον καναπέ και τον υπνωτίζει. Ο ΥΠΝΩΤΙΣΤΗΣ ζητά να επικοινωνήσει με κάποιο πνεύμα και επιλέγεται από κοινού το πνεύμα του ΒΡΑΝΑ. Το πνεύμα του ΒΡΑΝΑ μπαίνει μέσα στον ΚΥΡΓΙΑΝΝΑΚΗ και αρχίζει να μιλά για τη ΣΑΠΦΩ, το παιδί του και τον ΛΕΩΝΗ. Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΠΑΝΟΥ τρομάζει και ο ΥΠΝΩΤΙΣΤΗΣ τον ξυπνά.

00:25:41:00
Στο δρόμο προς το ΜΕΓΑΛΟΧΩΡΙ της ΛΕΣΒΟΥ. Νύχτα. Ο ΛΕΩΝΗΣ και η ΑΔΡΙΑΝΗ περπατούν. Μιλούν για τον ΥΠΝΩΤΙΣΤΗ και γελούν. Δεν ξέρουν αν τα πιστεύουν, τρομάζουν όμως, η αλήθεια είναι, με τον ΥΠΝΩΤΙΣΤΗ.

00:27:04:00
Στο δάσος της ΑΝΕΡΡΑΓΗΣ της ΛΕΣΒΟΥ. Παραμονή της αναχώρησης του ΛΕΩΝΗ και της ΑΔΡΙΑΝΗΣ. Η ΣΑΠΦΩ (ΚΑΤΙΑ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ), η ΑΔΡΙΑΝΗ και ο ΛΕΩΝΗΣ περπατούν. Είναι η αποχαιρετιστήρια εκδρομή των τριών τους που έχει οργανώσει η ΑΔΡΙΑΝΗ.

00:28:12:00
Στο δάσος της ΑΝΕΡΡΑΓΗΣ της ΛΕΣΒΟΥ. Παραμονή της αναχώρησης του ΛΕΩΝΗ και της ΑΔΡΙΑΝΗΣ. Ο ΛΕΩΝΗΣ ξεστρατίζει για λίγο, πάει να πιει νερό. Η ΣΑΠΦΩ και η ΑΔΡΙΑΝΗ προχωρούν.

00:28:56:00
Στο δάσος της ΑΝΕΡΡΑΓΗΣ της ΛΕΣΒΟΥ. Παραμονή της αναχώρησης του ΛΕΩΝΗ και της ΑΔΡΙΑΝΗΣ. Ο ΛΕΩΝΗΣ, η ΣΑΠΦΩ και η ΑΔΡΙΑΝΗ περπατούν. Μιλούν για τον ερωτισμό του τοπίου, για την πληκτική ζωή του χωριού και για τη νοσταλγία τους για την πόλη.

00:32:10:00
Στο δάσος της ΑΝΕΡΡΑΓΗΣ της ΛΕΣΒΟΥ. Παραμονή της αναχώρησης του ΛΕΩΝΗ και της ΑΔΡΙΑΝΗΣ. Η ΣΑΠΦΩ κάνει κούνια και ο ΛΕΩΝΗΣ την κουνάει. Όλο και πιο ψηλά. Ο ΛΕΩΝΗΣ τραβάει την κούνια κοντά του και αυτός και η ΣΑΠΦΩ βρίσκονται πολύ κοντά. Το αντιλαμβάνονται, σαστίζουν και απομακρύνονται. Η ΑΔΡΙΑΝΗ ρίχνει την ιδέα να πάνε προς το ρέμα. Έτσι και γίνεται.

00:33:15:00
Στο δάσος της ΑΝΕΡΡΑΓΗΣ της ΛΕΣΒΟΥ. Παραμονή της αναχώρησης του ΛΕΩΝΗ και της ΑΔΡΙΑΝΗΣ. Η ΣΑΠΦΩ και ο ΛΕΩΝΗΣ κυνηγιούνται. Μπροστά πηγαίνει η ΑΔΡΙΑΝΗ. Έρχεται ένας αγρότης, τους φέρνει γάλα, πίνουν, η ΑΔΡΙΑΝΗ φεύγει μαζί του, για να φέρει φαγητό. Η ΣΑΠΦΩ και ο ΛΕΩΝΗΣ μένουν μόνοι. Αμηχανία. Τρέχουν.

00:35:03:00
Στο δάσος της ΑΝΕΡΡΑΓΗΣ της ΛΕΣΒΟΥ. Ένα λευκό τραπεζομάντιλο. Ξεραμένα φύλλα. Ο ΛΕΩΝΗΣ ξαπλώνει. Η ΣΑΠΦΩ γονατίζει κοντά του. Ο ΛΕΩΝΗΣ παίρνει ένα ξερό φύλλο. Της το δίνει. Εκείνη αγγίζει το χέρι του. Αγγίζει το σώμα της, το πρόσωπό της, τα χρυσά της μάτια. Τη φιλάει. Είναι το ίδιο με το όνειρό του.Όσα κι αν έζησαόσα κι αν έπαθαθέλω να σβήσουνθέλω να σβήσουν.Με καταστρέψανεγι’ αυτό ας φύγουνεκι ας μη γυρίσουνκι ας μη γυρίσουν. . .Όμως η σκέψη μουστην αγωνία τηςσε σας πλανάται.Παρελθόν μου σκοτεινόμέλλον αμφίβολοάγχος μου παντοτινόστο παρόν το δύσκολομη με κυνηγάτεμη με κυνηγάτε. . .Τώρα μετάνιωσαγια τόσα σφάλματαπου είχα κάνειπου είχα κάνει.Και στον κατήφοροπου με παρέσυρανλέω πια φτάνειλέω πια φτάνει. . .Μα τις ελπίδες μουκι όλα τα όνειρά μουτα χαλάτε. . .Παρελθόν μου σκοτεινόμέλλον αμφίβολοάγχος μου παντοτινόστο παρόν το δύσκολομη με κυνηγάτεμη με κυνηγάτε. . .(το τραγούδι των τίτλων)

00:38:39:00
«Τηνε εκράτησε έτσι σαν ένα παιδί, σαν ένα θησαυρό. Την έσφιξε στην αγκαλιά του σαν ένα λάφυρο». . . .

00:41:06:00
Τίτλοι τέλους.